 |
1/9 - FALLEN FAMILY KINGDOM
Since the early 1960s European industrial companies have recruited thousands of contract labourers from North African countries such as Morocco. A majority of the people originated from the heavily deprived Riff area that is characterized by dry mountains, poverty and harsh living circumstances. They were doomed to accept working for low wages, making long days in mining areas and various factories abroad. For many contract labourers this meant torn families and the acceptance of new living circumstances. This story is about one of those thousands of families that have dealt with these developments throughout time.
2/9 - MOHAMED, THE GERMAN MINE WORKER
After the death of my father we had lost touch for almost 10 years. The new home he had built in the Rif was new to me. Proudly he showed me around his corn fields, fig plants and herb plantation. In the 1960s he worked some years in a German mining area. The living circumstances abroad were bad and with home sickness biting, it was difficult for him to adjust. As a father of 9 it was unbearable to return empty handed to the Riff again. Many years of draught and poverty rose to the surface again. 
3/9 - A LEADING LOCAL
Eventually it succeeded, as did building a new house nereby his father’s former family kingdom. My uncle lives about 1,5 miles away from the property where he and my father grew up. As a local guide in the Riff he took me back to my initial roots in the area of Al Hoceima, Rouadi. 
4/9 - DEAD FIG TREES
After a 17 years leaf the family property had changed immensely from the way i remembered it. Nobody inhabited the area any longer and the fruitful land had not been cultivated for years. Mohamed shares that his spouse, offspring, mother and her remaining children had lived there for decades by thriving off the land’s crops. Fruitful fig and olive trees surrounded by beautiful grape bushes kept them alive during times of poverty in the area. However, the cultivated food was never enough to feed all mouths and more family members were set to escape such circumstances. Hoping to build a more sustainable future elsewhere they mostly moved abroad. 
5/9 - THE KING'S ROOM
The King's room used to offer a stay for Mohamed's most prestigious family members and friends. In the past it was also frequently used as a marital suite. After multiple leakages Mohamed was forced to move to the house his son built him 1, 5 miles away. Last year he discovered there was a snake wandering through the family property. With a stick he was able to lure him to the King’s room, blocking it with a self-made hatch. The King’s room has not been used ever since. 
6/9 - ABANDONNED HOUSE
The family property that had sheltered his family for decades was no longer good or big enough to house all its offspring. One by one the siblings started to detach from the Riff leaving Mohamed behind. After his return from Germany he was never completely able to leave the property behind. Even though the clay house's rooftop consisted of old tinnen plates to prevent from leaking, it always remained loved to him. 
7/9 - VISITS & BITTERSWEET NOSTALGIA
Mohamed visits his fallen kingdom every other day. Looking out over the property he reminisces his childhood years. The dead fig tree behind him symbolizes the days he used to be a shepherd boy, coming home hungry after a long day in the mountains. The once fruitful tree offered him many comfort in times when there was little to sooth the poor living circumstances. 
8/9 CHILDHOOD MEMORIES
Mohamed also still takes pleasure in the crops that have remained on their property; the everlasting cactus plants. Proudly he shows every visitor what his favourite shape of cactus fruit looked like when he was a child.
 After almost 70 years in the Riff Mohamed ls connected with the soil. His favourite crop in the Riff? The fig tree. He shared the fruits with pride. 'Have some – he said - it used to be one of your father’s favourites as well.’ |
Wednesday 8 March 2017
FALLEN FAMILY KINGDOM
Sunday 15 January 2017
EEN SYRISCHE WINTER
In de zomerse maand juli van 2010 ruil ik mijn klamme en vrije Amsterdamse
zomer in voor een snikhete en grens bewakende zomerschool Arabisch in Damascus.
Behalve mijn Arabische tekortkoming en mijn drang naar avontuur was de
invulling van deze reis ongedefinieerd. Vanuit mijn diverse optiek startte ik
deze reis van een democratisch Amsterdam naar liberaal Turkije, maakte ik een
uitstap naar dubieus London om vervolgens te eindigen in conservatief Syrië.
 |
| Ummayade moskee, Damascus - 2010 |
De vliegreis naar het mystieke Midden-Oosten brengt mij in aanraking met een verbrijzeld Irakees gezin dat tussen Zweden en Finland leeft. Tijdens de vlucht vertelt de zichtbaar vermoeide, grijze, doch aantrekkelijke vader mij zijn verhaal. De gescheiden vader van vier dochters is duidelijk op zoek naar een balans in zijn leven. Zijn ex-vrouw, die een nieuw bestaan in Finland is begonnen vult die balans voor hem in met de overdracht van de zorg voor hun kinderen. De sympathieke, galante man reageert, bedroeft op de vraag: waarom? Zijn gevoel voor humor en de liefde voor zijn kinderen zijn hartverwarmend. De jongste dochter van vier heeft een aandoening waardoor ze niet kan lopen. Dit weerhoudt haar er echter niet van om het middelpunt van het gezin te zijn. Het kleine wezen weet het hele gezin aan het lachen te maken en de vermoeide rimpels op vaders gezicht een andere kant op te laten trekken. Vaders kinderen zijn allemaal gezegend met een mooi uiterlijk waarbij een symmetrisch gezicht en gitzwarte lange haren zijn inbegrepen. Met hen kom ik de vlucht naar Istanboel moeiteloos door. Onderweg naar hun volgende vlucht richting Irak wordt het middelpunt weggedragen door vader, over zijn schouder zwaait ze totdat ze uit mijn gezichtsveld verdwijnt.
In Istanboel kom ik kort in aanraking met een liberale samenleving waarin religie,
tot op zekere hoogte, een rol speelt. De Hagia Sophia leert mij dat het
samenkomen van twee wereldreligies op een toeristische wijze gecombineerd kan
worden. De indrukwekkende Arabische letters en de heilige Maria komen onder een
koepel bij elkaar. Maar hoe zit het met de bevolkingsgroepen in een samenleving
waarin ‘kerk en staat’ gescheiden zijn? Op welke manieren komen zij in het
dagelijks leven bij elkaar? In Istanboel word ik niet veel wijzer zodra mijn
toeristenstatus bekend wordt. Mijn diep gevoelde interesse wordt hier oppervlakkig beantwoord en waar
mogelijk, misbruikt voor het maken van financiële winst. Istanboel heeft mijn
interesse gewekt, en met veel vraagtekens rijker zet ik mijn reis naar Syrië
voort.
Mijn eerste ontmoeting met magisch Damascus brengt mij in aanraking met gesluierde
vrouwen van wie enkel de sensueel opgemaakte ogen te zien zijn, die vanachter
de boerka’s in mijn blote hals priemen. Damascus brengt mij in aanraking met
Golf Arabische gezinnen waarbin de man vier vrouwen heeft en de, veelal
Zuid-Aziatische nanny, gemoeid is met het dragen van hun nieuwe aankopen en
zorg voor de kinderen. Damascus brengt mij in aanraking met het vreedzame naast
elkaar bestaan van de Islam en het christendom. Er zijn evenveel kerken als
moskeeën die de skyline van Damascus sieren. Tijdens mijn eerste Syrische diner
in een Christelijke wijk van Damascus valt mij, behalve de hoeveelheid aan
mensen, eten, muziek en dans, de onderlinge harmonie op.
De Syriërs lijken van het leven te genieten, op zijn Syrisch, wat ik vrijwel direct leer, totaal niet religieus gebonden is. Het Syrische nationalisme leeft voort wanneer een gesluierde Syrische de microfoon pakt en voor het religieus gemengde publiek een melodieus nummer ten gehore brengt. De avond wordt afgesloten met een daverend applaus. Mijn bewondering voor de Syriërs lijkt gewekt. Het idee van harmonie en samenzijn komt overeen met een verfpallet waarbij er geen grenzen voor de vele kleuren bestaan. Na afloop van deze geweldige avond lijkt het bijna verlaten restaurant mijn Syrische stilleven te hebben geschetst. Maar voor elke kunstenaar komt er een periode van verlichting. Want is het schilderij wel zo mooi als deze op het eerste gezicht lijkt te zijn?En hoe ontvangt een divers publiek zijn kunst: wie maakt de interpretatieve scheiding tussen realisme en surrealisme?
De nationalistische, levensgrote posters van de Syrische president Bashar al Assad, Syrische koelkastmagneten, vele landkaarten en vlaggen maken mij niet veel wijzer. Staande onder een van Assad’s levensgrote posters neemt mijn nieuwsgierigheid naar deze invloedrijke man toe. Ik begin mij af te vragen hoe ver zijn invloed reikt. De antwoorden blijken niet ver weg te liggen. Tijdens een klamme Arabische les zullen ze grotendeels beantwoord worden. De les krijgt een geheimzinnig en bijna riskant karakter wanneer mijn maatschappijkritische vragen resulteren in het sluiten van deuren en gordijnen.
Na een diepe zucht en krab achter zijn oor kijkt de docent mij half gefrustreerd aan en zegt: ‘Jij democratische vrouw zult niet rusten totdat je antwoorden hebt ontvangen.’ Ik knik. Het oppervlak van deze samenleving vraagt om het openen van de grote en geheimzinnige deuren die de steegjes van de Syrische Kashba’s sieren. Onderwerpen zoals de beklemmende huidige politieke sfeer, de conservatieve mentaliteit onder de bevolking, de drang naar vrijheid, politieke spanningen en corruptie worden met zweet op het voorhoofd besproken.
Pijnlijk zijn de nieuwe ontwikkelingen onder Iraakse vluchtelingen waarbij prostitutie en criminaliteit verhitte onderwerpen zijn waaraan de Syrische overheid zich niet wil branden.
De Syrische opgetrokken wenkbrauwen die het uitspreken van mijn Marokkaanse afkomst hebben opgeleverd beginnen een betekenis te krijgen. In het Midden-Oosten blijkt de Marokkaanse prostitutie een aanhoudend probleem te zijn. Velen lijken de Marokkaanse vrouw al snel als prostituee te bestempelen, simpelweg omdat dit hetgeen is dat in een Syrisch straatje past. Basher al Assad wordt afgeschilderd als een graatloze marionet die de belofte van vrijheid, democratie en emancipatie de afgelopen tien jaar niet waar heeft kunnen maken. Terwijl zijn vrouw haute couture draagt lijkt de Syrische alledaagse vrouw gedoemd te zijn zich te voegen naar de heersende conservatieve rollenverdeling.
Na een heftige vraag en antwoord sessie van een uur komt mijn docent uit zijn roes. Terwijl hij om zich heen kijkt, de deur van het klaslokaal bijna panisch opent en weer sluit, opent hij de gordijnen om een grondige blik uit het raam te werpen. Dankbaar voor zijn antwoorden beloof ik deze met niemand in Syrië te delen. Mijn opmerking dat ik weinige ‘blauw’ in het straatbeeld zie, krijgt ineens een andere lading bij het idee dat een ieder ‘blauw’ kan zijn: de winkelier, de vriendelijke buurman of de taxi chauffeur. De Syrische samenleving lijkt beklemd onder de heersende angst dat eenieder verlinkt kan worden en op zal kunnen draaien voor een lange celstraf, mishandeling of nog veel erger: spoorloos kan verdwijnen. Mijn surrealistische Syrische stilleven wordt bitterzoet wanneer ik alle informatie probeer te verwerken.
De Syriërs lijken van het leven te genieten, op zijn Syrisch, wat ik vrijwel direct leer, totaal niet religieus gebonden is. Het Syrische nationalisme leeft voort wanneer een gesluierde Syrische de microfoon pakt en voor het religieus gemengde publiek een melodieus nummer ten gehore brengt. De avond wordt afgesloten met een daverend applaus. Mijn bewondering voor de Syriërs lijkt gewekt. Het idee van harmonie en samenzijn komt overeen met een verfpallet waarbij er geen grenzen voor de vele kleuren bestaan. Na afloop van deze geweldige avond lijkt het bijna verlaten restaurant mijn Syrische stilleven te hebben geschetst. Maar voor elke kunstenaar komt er een periode van verlichting. Want is het schilderij wel zo mooi als deze op het eerste gezicht lijkt te zijn?En hoe ontvangt een divers publiek zijn kunst: wie maakt de interpretatieve scheiding tussen realisme en surrealisme?
De nationalistische, levensgrote posters van de Syrische president Bashar al Assad, Syrische koelkastmagneten, vele landkaarten en vlaggen maken mij niet veel wijzer. Staande onder een van Assad’s levensgrote posters neemt mijn nieuwsgierigheid naar deze invloedrijke man toe. Ik begin mij af te vragen hoe ver zijn invloed reikt. De antwoorden blijken niet ver weg te liggen. Tijdens een klamme Arabische les zullen ze grotendeels beantwoord worden. De les krijgt een geheimzinnig en bijna riskant karakter wanneer mijn maatschappijkritische vragen resulteren in het sluiten van deuren en gordijnen.
Na een diepe zucht en krab achter zijn oor kijkt de docent mij half gefrustreerd aan en zegt: ‘Jij democratische vrouw zult niet rusten totdat je antwoorden hebt ontvangen.’ Ik knik. Het oppervlak van deze samenleving vraagt om het openen van de grote en geheimzinnige deuren die de steegjes van de Syrische Kashba’s sieren. Onderwerpen zoals de beklemmende huidige politieke sfeer, de conservatieve mentaliteit onder de bevolking, de drang naar vrijheid, politieke spanningen en corruptie worden met zweet op het voorhoofd besproken.
Pijnlijk zijn de nieuwe ontwikkelingen onder Iraakse vluchtelingen waarbij prostitutie en criminaliteit verhitte onderwerpen zijn waaraan de Syrische overheid zich niet wil branden.
De Syrische opgetrokken wenkbrauwen die het uitspreken van mijn Marokkaanse afkomst hebben opgeleverd beginnen een betekenis te krijgen. In het Midden-Oosten blijkt de Marokkaanse prostitutie een aanhoudend probleem te zijn. Velen lijken de Marokkaanse vrouw al snel als prostituee te bestempelen, simpelweg omdat dit hetgeen is dat in een Syrisch straatje past. Basher al Assad wordt afgeschilderd als een graatloze marionet die de belofte van vrijheid, democratie en emancipatie de afgelopen tien jaar niet waar heeft kunnen maken. Terwijl zijn vrouw haute couture draagt lijkt de Syrische alledaagse vrouw gedoemd te zijn zich te voegen naar de heersende conservatieve rollenverdeling.
Na een heftige vraag en antwoord sessie van een uur komt mijn docent uit zijn roes. Terwijl hij om zich heen kijkt, de deur van het klaslokaal bijna panisch opent en weer sluit, opent hij de gordijnen om een grondige blik uit het raam te werpen. Dankbaar voor zijn antwoorden beloof ik deze met niemand in Syrië te delen. Mijn opmerking dat ik weinige ‘blauw’ in het straatbeeld zie, krijgt ineens een andere lading bij het idee dat een ieder ‘blauw’ kan zijn: de winkelier, de vriendelijke buurman of de taxi chauffeur. De Syrische samenleving lijkt beklemd onder de heersende angst dat eenieder verlinkt kan worden en op zal kunnen draaien voor een lange celstraf, mishandeling of nog veel erger: spoorloos kan verdwijnen. Mijn surrealistische Syrische stilleven wordt bitterzoet wanneer ik alle informatie probeer te verwerken.
  |
| Damascus, Syrie - 2010 |
Tijdens een reis van Syrië naar Lebanon ontpopt de Hezbollahpropaganda zich als een ware bloem. De bus richting Beiroet is gesierd met liefhebbende Hezbollah posters en Arabische propagerende citaten. Vanuit mijn westerse optiek wekt dit in de eerste instantie een argwanend en angstig gevoel op. De vriendelijke werknemers nemen dit gevoel echter snel weg en ik besluit om het gevoelsniveau van mijn medepassagiers te delen. Terwijl het buiten 45 graden is probeer ik de busreis naar Beirut rustig uit te zitten. De slaperige reis naar de Libanese grens wekt pure frustraties op wanneer we naast het gewoonlijke papierwerk als een aparte bevolkingsgroep worden onthaald. Vrouwen hebben hier namelijk een afzonderlijk loket. Mijn westerse optiek maakt plaats voor de Marokkaanse optiek waarbij ik een duidelijk verschil zie tussen beide samenlevingen. Het loket zorgt ervoor dat mijn visie van een maatschappelijk onderontwikkeld Marokko verschuift naar dat van een sociaal redelijk ontwikkeld land. Uit protest waag ik het om in de rij van de mannen te gaan staan. De kwade blikken en oplaaiende stemmen resulteren in een begeleiding naar ‘het juiste loket’.
Mijn tijd in Lebanon voedt mijn interesse naar Syrië. De sociale, economische en culturele verschillen tussen beide landen is indrukwekkend gezien hun scheiding in 1922 en officiële onafhankelijkheidsverklaring van de Fransen in 1945/1946. In tegenstelling tot Damascus siert een pro-Amerikaanse samenleving het straatbeeld van Beiroet. De Amerikaanse Universiteit staat pal tegenover de McDonald’s en Starbucks, magnaten die in anti-Amerikaans Damascus ver te zoeken zijn. De boerka’s maken plaats voor siliconen borsten, neuscorrecties en sensuele kledij.
Beiroet, dat het ‘Parijs’ van het Midden-Oosten wordt genoemd, lijkt een vluchthaven voor de Arabische burger die naar vrijheid en lichamelijke correcties snakt.
Hoewel ook in Beiroet de Islam en het Christendom vreedzaam naast elkaar bestaan, voel ik tijdens mijn verblijf in Beiroet een aanhoudende spanning die de bevolking in zijn greep houdt.
Zo hoor ik dat de politieke spanningen tussen Syrië en Libanon zijn aangescherpt sinds de moord op de Libanese Premier Rafik Hariri in 2005. Het idee dat de Syrische geheime dienst hier een rol in heeft gespeeld, houdt een bitter contact met het buurland in stand. Bij zijn laatste rustplek: de Mohammed Al Amin moskee in Beiroet, zijn de emoties nog duidelijk zichtbaar en lijken de Libanese vlaggen en militairen een duidelijke grens over te dragen. Langs de tanks, gewapende militairen, kogelgaten sierende gebouwen en Hollywood propagerende posters baan ik mij een weg uit het dubieuze Beiroet.
Terwijl ik mij tijdens de terugreis naar Damascus afvraag hoe beide landen
zich zodanig hebben ontwikkeld passeer ik alweer een levensgrote neonverlichte
al Assad. De man die ooit oogheelkunde studeerde en ervan droomde om een simpeler
bestaan in Londen op te bouwen. De man die geen politieke carrière ambieerde
maar door het trieste overlijden van zijn broer de verdoemenis van het
presidentschap is ingewerkt. De man die ooit de hoop voor vrijheid en
ontwikkeling met zich meedroeg en deze over de jaren heen heeft doen vervagen
voor de Syrische bevolking. Tijdens het passeren van de neonverlichte al Assad
word ik teruggebracht naar de ontmoeting met de alledaagse Iraakse vader van
vier dochters.
De vader die zijn kinderen liefde en vrijheid bijbracht en zijn leven in Irak opgaf voor zijn gezin. Voor mij waren het allebei mannen die belangrijke keuzes in het leven hebben moeten maken. Ze deelden de ambitie naar meer, ze maakten opofferingen: hetzij in de naam van de liefde, hetzij voor het vaderland. Ze hebben beiden belangrijke familieleden en het gelukkige, simpele en zware leven gekend. Er is echter een facet wat soortgelijke indrukwekkende mannen van elkaar scheidt. Terwijl de simpele man verlangt naar een rijk en machtig bestaan, kan de machtige man vanuit zijn troon hevig verlangen naar een simpel en eenvoudig bestaan.
Anno 2011 is Bashar al Assad de man die vanuit zijn troon een jarenlange Syrische winter heeft genegeerd en de Arabische lente nu onderdrukt met een stalen vuist. Ik kan enkel concluderen dat macht verslavend kan werken op de onvermoede man die ooit niets meer dan een burgerlijk leven verlangde. Een jaar na mijn reis krijgt de Syrische stilleven in mijn huis een andere betekenis. Wat het einde van een Syrische feest leek te zijn vertaalt zich nu in het einde van een lange Syrische winter. Het leven zoals de bevolking het binnenshuis in stille angst en onderdrukking heeft gekend neemt een lentebries van moed, vrijheid en protest met zich mee. Het Syrische stilleven wordt ingeruild voor een luidruchtige en samenhorige noodkreet voor een nieuw bestaan.
De vader die zijn kinderen liefde en vrijheid bijbracht en zijn leven in Irak opgaf voor zijn gezin. Voor mij waren het allebei mannen die belangrijke keuzes in het leven hebben moeten maken. Ze deelden de ambitie naar meer, ze maakten opofferingen: hetzij in de naam van de liefde, hetzij voor het vaderland. Ze hebben beiden belangrijke familieleden en het gelukkige, simpele en zware leven gekend. Er is echter een facet wat soortgelijke indrukwekkende mannen van elkaar scheidt. Terwijl de simpele man verlangt naar een rijk en machtig bestaan, kan de machtige man vanuit zijn troon hevig verlangen naar een simpel en eenvoudig bestaan.
Anno 2011 is Bashar al Assad de man die vanuit zijn troon een jarenlange Syrische winter heeft genegeerd en de Arabische lente nu onderdrukt met een stalen vuist. Ik kan enkel concluderen dat macht verslavend kan werken op de onvermoede man die ooit niets meer dan een burgerlijk leven verlangde. Een jaar na mijn reis krijgt de Syrische stilleven in mijn huis een andere betekenis. Wat het einde van een Syrische feest leek te zijn vertaalt zich nu in het einde van een lange Syrische winter. Het leven zoals de bevolking het binnenshuis in stille angst en onderdrukking heeft gekend neemt een lentebries van moed, vrijheid en protest met zich mee. Het Syrische stilleven wordt ingeruild voor een luidruchtige en samenhorige noodkreet voor een nieuw bestaan.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Voor dit verhaal is de El Hizjra literatuurprijs 2012 - Eerste prijs Nederlandse Essay uitgereikt.
Tuesday 10 January 2017
TO TRAVEL WITHIN
‘East, west, south, or north makes little difference.
No matter what your destination,
just be sure to make every journey a journey within.
If you travel within,
you’ll travel the whole wide world and beyond.’
This is what Shams Tabrizi, a thirteenth century dervish formulated as one of his forty rules for the religion of love. Sometimes when you travel far away from home, to somewhere different from the life you leave behind, one chooses whether to travel physically only or to add an additional layer by making it a journey within. During the summer of 2012 I decided to visit Israel and the Occupied Palestinian Territories for volunteering purposes. A controversial region that I had only heard of, read about or seen through mainstream media’s general broadcasting. Information retrieved from the latter sources, strongly contrasted with the images I captured when traveling through the region itself. This story provides a narrative that is not easily broadcasted within mainstream media resources. A majority of the news broadcasts mostly cover short and subjective stories on the Middle East, especially when it concerns the Israeli-Palestinian conflict. With this story I want to contribute to the informative gap on a contemporary conflict and its daily paradoxes. I hope it will be shared with young people who want to extend their knowledge in general. But specifically to those global volunteers who are seeking for local knowledge on the Israeli-Palestinian conflict and are eager to build peace by sharing hidden stories.
After my arrival in Tel Aviv I wandered the city feeling an unknown type of fear and awareness within and around me. However, it was not until later during my travel that I discovered the disturbing elements giving birth to these feelings. ‘Imagine Tel Aviv as the city that captures many pleasures in life: beautiful houses, paved streets, booming nightlife and one of the most beautiful coastlines covered with the best beaches you have ever seen. The sand feels as if satin hugs your feet every time you take a step towards the clean, bright and heaven blue water. No one seems to fall short in anything. Close to the beach there are enough showers to wash yourself off at as the skyscraping hotels cover the boulevard. Life here seems to be about fun, forgetting what is really going on in ‘the promised land’ and trying to enjoy the city’s luxurious components. Yet, at the end of the day many faces do not radiate mental peace, they seem continuously worried instead. I believe that deep inside, many are aware at what expenses they are living, little did I know about how these expenses would actually look like..’
When I proceeded my travel to the occupied territory of the West Bank I was still to understand the impacts of constructed borders. People being separated from each other by mile long separation walls, twice the height and four times the length of the Berlin wall; electric fences and checkpoints that are guarded by Israeli military forces. As an occupied nation, Palestine is under legal, financial and physical siege of Israel. Thus, without permission granted at countless checkpoints and constructed border lines one is unable to travel 10 blocks or a nation away. As a Dutch citizen however, the color of my passport granted me permission to travel through many local paradoxes.
‘Being In Nablus is harder than I could have ever imagined it to be. After crossing the check point in order to enter the West Bank I rapidly saw the situation change. The Israeli flat and fruitful land made place for many high and dry mountains. This region goes under the name of: Palestine. Imagine Nablus as a grey and sad looking city without all the luxurious components Tel Aviv had to offer. A city that covers nothing more than life’s absolute basic needs. Simple housing, a few stores, some parks and necessary roads. People here constantly remind you to be careful with water and electricity, considering everything can just be cut off for days. What a bitter pill when remembering the public showers and artificial neon palm trees in Tel Aviv.’
Shocked by the contrasts I was still inspired to finish what I came here for: volunteer at the local university by teaching an English class for beginners. A program that was organized by the International Youth Exchange Program – Zajel at the An-Najah National University in Nablus. The big and renewed campus that provided education to thousands of Palestinian students gave birth to my inner hope. Unsure of what to expect from my students, they afterwards mostly showed us gratitude for showing interest in them. Being there and exchanging knowledge with them from across the separation wall made a lot of impact on this group. As our teaching team was composed of a Polish, an Italian, a Moroccan-Dutch and a Korean teacher we were able to exchange information, jokes and local stories that we had never heard of before.
Looking back on my volunteering experiences it is not the English classes I remember most. It is the students’ personal stories on their childhood experiences as former refugees and their inability to live a free existence. Stories that narrated the happiness after a return, love, humor and high doses of hope for the future. Even though I thought little of extending their English vocabulary through my volunteering experiences, they underlined it as strongly contributing to their future. Not only by strengthening their professional chances on the job market, but also by learning to communicate with people like us whose life experiences strongly differed from theirs. In this order, the exchange of stories could pave a solid two way street with an equal amount of professional and personal learning opportunities.
As the classes went by, I realized that many Palestinians are imprisoned within constructed borders. Many do not carry a legal citizenship and have never been outside the West Bank. Imagine. Never left the West Bank into Israel, the region their ancestors used to call home and where they are now legally banned from. Sadly, they never had the privilege to go to the beach and let their feet be caressed by the silky sand and summer warm water. But missing out on this is the least of their problems for many Palestinians who do not even possess proper housing facilities. Especially for those that were forced to internally displace and are housed in a refugee camp.
As one part of the Youth Exchange Program consisted of English classes, the other was composed of study visits to various locations in the West bank. The visit that left the strongest impression on me was the Ballata Refugee camp in Nablus. Not only because their life circumstances were alarming, but also because it provided insights on the contrasting opportunities between my ‘legal students’ and the ‘illegal refugees’ with a poorer economic background.
‘This camp was built between 1948-1951 and was meant to shelter a maximum of 5000 people which were forced to move from the Israeli west coast to the now known Palestinian West Bank. One of Ballata’s inhabitants told us that he and the rest of his family moved from Haifa to Ballata when he was a young boy. The now, grey haired man, narrated that their moving was directed by the United Nations who promised it would be for a maximum of five years only. It was a temporary solution until Israel’s new inhabitants would have a safe place to live at. The rest is history as they were never allowed to return and forced to live in a refugee camp with approximately 30.000 refugees. Imagine how this camp must look like when it was built to shelter 5000 people only. Exactly. It is a labyrinth of small houses, narrow allies with occasional lightening, garbage on many corners and surprised children running everywhere. Smells. Some pleasant and some bad. Small windows, many doors, many voices, electricity cables on dangerous places. Because of these and many other reasons, people have psychological, physical and financial problems and little education, if any.’
During one of my final evenings I gazed over Palestine’s grey colored mountains while realizing this is an imprisoned nation. We frequently hear about it on the news, are taught multi sighted stories about at school, but it is difficult to understand what really happens on the surface. My volunteering experiences made me realize that there is a strong difference between hearing about these stories and really experiencing life out there. As the Israeli-Palestinian conflict knows an extensive narrated history, this volunteering opportunity provided me a platform to retrieve knowledge on multidimensional peace that is usually banned from mainstream sources. With this story I wish to underline that at the end of the day we are all humans, questing for the same basic needs such as peace, dignity and justice. When taking Shams Tabrizi’s rule in mind I realize that volunteering for peace offered me a platform to make a journey within. After return I felt inspired to blog about my stories as a peacebuilding methodology that could help contribute in understanding the results of daily conflict, hope and mutual fear. After all, I cannot help but wonder how far away peace really stands from them, when it feels so close and natural to us. Has universal peace become a 21st century mystical myth?
Story: The 27 year old peacebuilder, Najat el Hani from Amsterdam, shares a story about her travel to Israel and the Occupied Palestinian Territories. A story in which she focusses on her 2012 volunteering experiences at the An-Najah National University in Nablus. She currently divides her work between lecturing at the Amsterdam University of Applied Sciences, youth social work and blogging for peace at najatfreedom.blogspot.com
Subscribe to:
Posts (Atom)